به من گفتی که  دلتنگت نباشم
غزل خوانِ دف و چنگت نباشم

بسوزم همچو  آتشدانِ  زرتشت
ولی  دل بستهٔ   مِهرت  نبــاشم

تـوباریدی غمِ عشقت چو باران
غریقِ خستـــهٔ سِیلَت  نبـاشم؟!

تـوازدل می سرودی هرشبانگاه
نشد مستِ  شبــاهنگت  نبـاشم

مرا مهرت بعشقِ آتشین سوخت
كنون خاکستـرِ عشقت، نباشم؟!
                "وامق کبودراهنگی"

مهدِ  دل های پریشان کـرده ای ، کورَنگ را
زلف افشاندیُّ و حيران کرده ای، کورَنگ را

ای لبت شیرین تــر از ، انگـورِ نابِ سادِلَــج
قبله گاهِ  ميگساران  کـــرده ای ، کـورَنگ را

تا که مَهْ سر بــركشد ، از قلِّه های قُلْیْ آباد
وعده گاهِ ماه رويـان  كـرده ای ، كـورَنگ را

چشم هایت مست کرده ، شاعران کهنه کار
تك نوشتِ كهنـه كاران كرده ای ، کورَنگ را

نام تـو دیبـاچهٔ عشق است ، در بیتِ  غـزل
مثلِ بحری بحرِ خوبان ، کرده ای کورنگ را

بی تومن درمانـدهٔ مهرم به كــویت مهربان
آرزویِ   مهرْبـانــان   کـرده ای ،  کــورنگ را

خنده ات  چون خوشهٔ ، زرّيـنِ گنـدم زارها
سرزميـنِ زر فروشان ، کــرده ای کورنگ را

تکنوازی می کنی، همچون غـزالِ یک غزل 
همچو وامق شعرباران کـرده ای، کورَنگ را 
                    .         "وامق كبودْراهنگی"

#کورنگ

ساقی بیارباده  دلبــــرِ ما درکنار نیست
در غیبتش به ظلمتِ دنیــا  نهـار نیست

ما  و  پیـاله  همـرهِ دیرینــه  بوده ایــم
ما را به غیرِ مستی ومیخانه کار نیست

از زلف یـار قطعه سرودن  شعار ماست
دُرّ و گهـر به مقدمِ او سفتن عار نیست

عشقش  فـروغِ  همَّت  آیینهٔ  دل  است
در آیِنه دروغ وحیله وبحثِ غبارنیست

در  کارگـــاهِ  میکده ها  گــر  نظر  کنی
جزیک نظر به دستِ مسیحا بهارنیست

گفتــم  بیــا که میکده بی او عذاب شد
بی اوبه جمـعِ جملهٔ مستان قرار نیست

جـزتك سوارِ وادی عشق محمَّدی(ص)
در بوستـانِ دشتِ عدالت  سوار نیست

آواز  نــامِ او  غزلـم  ، نـو  نـوار   کـــرد
بی نام و عشق او غزلی نو نوار نیست

وامق غزل بگو ز همَّتِ اين قومِ منتظِر
در ديـدگـان  اهلِ نظر  گو خمار  نیست
                         "وامق کبودراهنگی"

مقصد  خیل  گرفتـــاران   این   وادی  تویی
غیرتودرکوی هستی جلوه ای جزرنگ نیست

در حریمِ  دوستْ  ما ،  جز دلْ  نکردیـم آشنا
آشنا  خواندن بجزْ لبخندِتو ، جز ننگْ نیست
                                 "وامق کبودْراهنگی"

من چوسُرنایِ توأََم ، بی دمِ تو دم نزنم
همچوچنگم، به سرانگشتِ غزالت غزلم

گر  به بستانِ  دلم ، پنجره ای  بگشایی
"به  امیدِ سرِ کویت  پر و  بالی  بزنم"     

تو بفرما قدمی، خانـهٔ دل، خانهٔ توست   
کلبــه  آراستـــه ام، پا قدمت روی سرم   

یابزن زخمه ، غزالی، به غزل   صیدکنم           
یا  بفرما  بسُرا ، تا   همگی  ساز   شوم

وامق و اهلِ نظر، شیفتـــهٔ یک نظرنــد
گوشه چشمی  بنما،باصله ای یک نظرم
                          "وامق كبودراهنگی"

السَّلام  ای  مظهر  جودِ  خـدا
السَّلام ای نور مطلق ،ای رضـا

حجَّت حق ، ای  امام  مهربان
خاك پاکت سرمهٔ چشم جهان

بنــدگی ها  بردرت میثاق شد
آستـانت  مقصد   عشّاق   شد

تو بـه  فهمانده ای   اسلام  را
توبـهٔ  هر  روزه و  هر  شام را

مادرم  روز  ازَل بـر من  نهـاد
نام زیبــای تــو را ، مغفور باد

مفتخر  بر نــام  زیبــای  توأم
تا  بـه آخــر نوکــر  درگاهتــم

عاشقانت روبسویت می کنند
بارگاهت  گشته حجِّ  مستمند

ضامن آهـو کــرامت می کنی؟
نوکر خود راضمانت می کنی؟
             "وامق كبودراهنگی"

کاش این شهر پراز غصِّه زغمْ خالی بود
بر سر سفرهٔ مــردم ، نمك  و  نانی بــود

کاش می شدکه دمی،مدّعی صدخدمت 
صدقِ گفتــار در او بـــود ولو  آنی بــود

يا اگـر دست کسی را به کمک می گیرند
خدمتی بارز و پیــوسته و شایانی بــود

کاش بر این همه تبلیـغِ  دروغ و تزویــر
نقطهٔ آخــر و يك ، نقطهٔ  پایـانی  بـــود

بهرِ   اوضاع   پریشان  تمـــام    مــردم
جای آشفتگی و غـم ، سر وسامانی بود

خوب می شد که دمی ، حقِّهٔ تبليغ نبود
بی غرض بــود اگر گفتن یک جانی  بود

كاش جای همهٔ ،وعــده  وعیــد  بعضی
بر سر سفره مــردم  نمک  و  نـانی بـود
                          "وامق کبودراهنگی"

سخن خدای کریـم  در ،سخن  رسای محمَّد است
سخنــان  مهدیِ منتَظَر ،سخن خدای محمَّد است

به صفنــد جملهٔ  انبیــا ، به  درش  تمامیِ  اولیــا
کمــرِ   ارادتِ  اوصیــا ، به در سرای  محمد است

ملِک و وزیر وشَهَنشه اش،به گدایی آمده بردرش
به امیدقطره ای از یَمَش،به درِ رضای محمّداست
.
شده هست کلِّ جهانیـان ،بوجـود اقدسِ مهربـان
صلواتِ جملهٔ عرشیان، رخ  با  صفای محمّداست

                                      "وامق كبودراهنگی"
.

السَّلام  ای  مظهر  جـودِ  خـدا
السَّلام ای نور مطلق، مصطفی(ص)

حجَّت حق ، ای رسول مهربان
خاك پاکت سرمـهٔ چشم جهان

بنــدگی ها  بردرت میثـاق شد
آستـانت   مقصد   عشّاق   شد

تو بـه  فهمانده ای   اسلام  را
توبـهٔ  هر  روزه و  هر  شام را

عاشقانت مردم دلخسته است
بارگاهت هم ردیف کعبه است

شافی   روز   جــزای  ایـــزدی
نوکرخود راشفاعت می کنی؟

             "وامق كبودراهنگی"